Een weg naar een succesvolle borstvoeding
Annick, mama van Lucie
Op 24 februari 2017 werd ik mama van onze schattige Lucie. Ik wist dat ik borstvoeding wou geven en had er tijdens mijn zwangerschap zelfs meermaals over gedroomd. Ik was er erg benieuwd naar en keek ernaar uit.
Toen Lucie net geboren was en bij me lag, ging ze spontaan op zoek, maar echt drinken lukte niet. We hebben dan na een tijdje manueel moeten kolven om haar de eerste melk met een lepeltje te kunnen geven. Ook die avond lukte het niet. Dat viel wel erg tegen. Ik keek echt uit naar dat eerste moment.
Die eerste nachten in het ziekenhuis ging de voeding moeilijk. Ik kreeg haar niet goed aangelegd en moest steeds hulp vragen. ‘s Nachts betekende dat vaak lang proberen, bellen en dan een tijd wachten met een huilende baby. De ene keer werd ik dan geholpen door een kordate ervaren vroedvrouw met een eerder hardhandige aanpak, maar anderzijds wel efficiënt. De andere keer was het een zachtaardige vroedvrouw, zeer aanmoedigend, maar dan lukte het ook niet altijd.
Het ziekenhuispersoneel was zeer behulpzaam maar had spijtig genoeg, zeker ’s nachts, niet altijd veel tijd om te helpen.
Overdag begon het gelukkig beter te lukken en ik had de indruk dat we vertrokken waren. Gelukkig maar, want het was inmiddels "dag 2" en morgen zouden we naar huis gaan. Lucie werd echter wat geel, viel af en gaf het drinken vaak snel op terwijl ze in slaap viel. Ik merkte dat ik meer "controle" kreeg van de vroedvrouwen die er nu kwamen bij zitten om te kijken of ze wel goed dronk. Ze hadden de indruk dat ze goed ‘alsof’ deed, maar zagen haar niet slikken. Op dag 3 was er dan toch twijfel of we naar huis zouden mogen. Plots reden ze een kolftoestel binnen en moest ik starten met kolven om haar deze gekolfde melk bij te voeden. Wat later kregen we dan toch groen licht om naar huis te gaan, samen met een opgesteld voedingsplan. Ik zou minstens elke 3 uur borstvoeding moeten geven, vervolgens kolven, haar gekolfde melk bijgeven en zolang dit niet voldoende was, ook nog aanvullen met kunstvoeding.
Daar gingen we dan… naar huis met een babytje dat ik nog maar pas had leren kennen, een hele hoop flesjes en vooral heel veel informatie die ik vreesde te vergeten.
Ik was erg onzeker en toch wat angstig... en daarnaast ook teleurgesteld. Dit ging helemaal niet zoals ik me had voorgesteld.
Gelukkig kon Joke, onze vroedvrouw, snel langskomen. We kennen Joke al jaren dus er moest geen vertrouwensband meer opgebouwd worden, die was er gelukkig al. Joke was erg "down to earth", concreet, rustig en begripvol. Ze legde ons alles nog eens rustig uit en probeerde me wat gerust te stellen.
Die eerste dagen en weken is Joke regelmatig langsgekomen en ik stuurde haar constant berichtjes met mijn vragen, twijfels, onzekerheden... Ze nam de tijd om gewoon rustig bij ons te zijn tijdens een voedingsmoment om even te observeren, tips te geven... Zo zijn we dan ook gestart met een tepelhoedje wat echt een hulp was in het begin om Lucie toch te laten zuigen aan de borst.
Gelukkig kwam de borstvoeding dan snel op gang, waardoor we na enkele dagen al geen kunstvoeding meer moesten bijgeven. Lucie werd regelmatig gewogen en zo konden we stilaan, onder toezicht, het kolven en bijvoeden afbouwen en gewoon live voeden.
Als controlefreak en toch wat onzekere kersverse mama had ik het moeilijk met het niet weten hoeveel ze nu eigenlijk binnenkreeg, zeker gezien onze moeilijke start. Ik heb nog een tijd aan de vroedvrouw gevraagd om Lucie te komen wegen omdat ik schrik had dat ze zou afgevallen zijn of niet meer was bijgekomen. Dit was geen probleem, maar ze stelde ook vaker voor om pas binnen enkele dagen te komen wegen en probeerde me ervan te overtuigen dat ik er vertrouwen in mocht hebben, mij geen zorgen moest maken. Deze soort "coaching" is voor mij, zeker achteraf bekeken, erg belangrijk geweest. Ik moest het leren loslaten en beginnen genieten.
Dat lukte wat later ook, de borstvoeding ging goed, ik kon met haar eender wanneer eender waar heen gaan, zonder rekening te moeten houden met wanneer ze zou moeten eten, rond te zeulen met flessen... Ik voelde me echt vrij. Ook ‘s nachts vond ik het een groot voordeel om niet te moeten opstaan.
Inmiddels is Lucie 16 weken. Ze stelt het super goed en de borstvoeding gaat nog steeds vlot. Bij groeisprongetjes of gewoon wat moeilijkere dagen kan Lucie soms erg onrustig drinken. Dan ga je al rap denken dat er misschien iets mis is, dat je misschien niet genoeg melk meer hebt ofzo. Ook bij die vragen kon onze vroedvrouw me geruststellen.
Momenteel ben ik nog thuis, maar ik denk natuurlijk al aan het moment dat Lucie naar de crèche zal gaan en ik terug zal gaan werken. Dan komen er weer vragen naar boven als hoe zal ze leren inslapen zonder borst... ook hier zal ik weer begeleiding kunnen gebruiken.
Achteraf bekeken was het "maar" een moeilijkere opstart van maar enkele weekjes, maar op het moment zelf was het echt zwaar. Het leek een enorm probleem, ik was niet in staat om mijn eigen dochter te voeden, zo voelde dat aan die eerste dagen. Zonder de hulp van een vroedvrouw geef je de borstvoeding volgens mij dan al snel op. Zonde, voor de gezondheid van de baby, maar ook voor de mama, ik kan me niet voorstellen dat ik dit had moeten missen.
