Ik ben bevallen begin maart 2018 van een prachtige zoon. Ik heb altijd gedroomd van mama te worden en na een parcours van 2 jaar is me (ons) dat op 35-jarige leeftijd gelukt. Natuurlijk had ik een beeld voor ogen van hoe ik dacht dat het zou zijn, die eerste weken met mijn baby’tje... Hieronder leg ik graag uit hoe ver dat beeld qua borstvoeding van de werkelijkheid lag.
Als men me voorheen vroeg of ik borstvoeding zou geven was mijn antwoord altijd: “Ik wil het graag proberen, maar als het niet lukt dan hoeft het niet. Ik ga er niet voor afzien.” Dit was dus blijkbaar een onbewuste, maar grote leugen. Vraag me niet waarom maar eens mijn zoon er was, moest en zou ik hem borstvoeding geven. Is het omdat je het (zeker bij een eerste) zo goed wil doen? Omdat je op dat moment zo weinig voor dat baby’tje kan doen op borstvoeding na? Ik weet het niet, maar vanuit mijn onderbewustzijn had ik een enorme drang om door te zetten. Echter was het me zonder enkele belangrijke factoren nooit gelukt.
Het begon natuurlijk in het ziekenhuis. De dag van de geboorte dronk mijn zoontje niet onmiddellijk aan de borst. De vroedvrouwen uit het ziekenhuis hebben manueel de eerste melk uit de borst gekolfd en met het lepeltje gegeven. Dit heeft toch een tweetal dagen geduurd. Daarna begon hij iets meer te zuigen, maar niet altijd met de juiste techniek. Men heeft me dan tepelhoedjes aangeboden en daar lukte het wel mee. Tegelijkertijd werd de melkproductie op gang gebracht door het activatie-programma van het afkolftoestel. Na 4 dagen was er stuwing en plots kon mijn zoontje ook drinken zonder tepelhoedjes.
Ik voelde me enorm goed omringd op de materniteit. Dat ‘belletje’ heeft heel vaak gerinkeld. Ik merkte wel dat de vroedvrouwen allemaal andere ‘tips’ gaven in verband met borstvoeding. Ze hielpen me telkens met aanleggen en steunden enorm om vast te houden. Jammer genoeg hebben mijn zoon en ik toch de verkeerde aanhap- en aanlegtechniek ontwikkeld. Het neusje kwam niet uit de borst, maar zat in de borst. Wat resulteerde in een lipstickvormige tepel en grote kloven en wonden. Toen ik naar huis ging werd mij een lanoline crème aangeraden, wat ik uiteraard gretig smeerde, maar dat hielp niet gezien onze techniek nog steeds verkeerd was.
Ik had vanuit het ziekenhuis contact opgenomen met een organisatie voor een vroedvrouw aan huis. Ik heb de dagen na thuiskomst dagelijks bezoek gehad van opnieuw hele lieve en empathische vroedvrouwen. Ondertussen was ik zeer hormonaal, moe en een beetje overweldigd door de grote verantwoordelijkheid en ‘nieuwe’ situatie. En dan kwamen die tepels daar nog bovenop.
Ondertussen zijn we 3 maanden verder en zoals bij alles vergeet je de pijnlijke details en onthou je enkel de fijne herinneringen. Ik probeer het even te omschrijven. Een week na de bevalling lagen de tepels volledig open. Als mijn zoontje dronk, liep er bloed uit zijn mondje en soms had hij stukken vlees in zijn mond. Als ik nog maar in de buurt van de tepels kwam, had ik enorm pijn, alsof er een elektrische schok door mijn lichaam ging. Maar het ergste was uiteraard het voeden. Ik was continu bang om aan te leggen. Het moment dat mijn zoon aanhapte was verschrikkelijk pijnlijk, mijn lichaam trilde en op een bepaald moment dacht ik dat ik zou flauwvallen van de pijn. Ik voelde een enorme verbintenis tussen mijn tenen en mijn tepels. De pijn die ik voelde liep rechtstreeks door naar mijn tenen, waar ik echt krampen in kreeg. Als ik klaar was met voeden was ik alweer bang dat mijn zoon opnieuw honger zou krijgen.
De eerste minuut was het ergste, dan kreeg ik sterretjes voor mijn ogen. Maar na een tijdje voeden (10 minuten) begon het iets minder pijn te doen. Wellicht hierdoor, maar ook omdat mijn zoon graag clusterde, bleef ik gewoon doorvoeden. Soms voedde ik 8 uur aan één stuk, van 18u ’s avonds tot 2u ’s nachts. Ik zat dus min of meer 18 uur per dag in de zetel te voeden. Enorm gespannen wat ook rug- en nekpijnen gaf. Een ontspanningsmomentje zou in principe douchen zijn, maar dit was ook vreselijk gezien ik de stralen moest ontwijken op mijn tepels. Ik kon enkel met mijn rug naar de douchekop staan en moest enorm oppassen met het afdrogen.
Als ik dit herlees, lijk ik wel gek van doorgezet te hebben. Dat zei mijn omgeving op dat moment ook, maar ik zag dit zo niet. Ik zag er op dat moment ook echt wel de magie van in en vond het heerlijk om die momenten te delen met mijn zoon. En voelde ik nog steeds dat ik het ‘goede’ deed voor mijn zoon, dat ik hem alles gaf wat ik op dat moment kon geven.
Er zijn enkele factoren die er uiteindelijk voor gezorgd hebben dat ik 3 maanden later nog steeds borstvoeding geef.
Mijn vroedvrouw Joke: zeven dagen na de bevalling zat ik om 4u ’s nachts in de zetel met wanhoop. Ik heb haar een sms gestuurd om 4u ’s nachts en om 9u (5 uur later) stond ze aan onze voordeur. Zij heeft me geobserveerd en meteen gezegd dat het lijfje van mijn zoon 2 cm naar beneden geschoven moest worden zodat het neusje uit de borst kwam en hij juist aanhapte. Dat was de gouden tip die alles veranderd heeft! Maar daar waren de tepels nog niet mee genezen... Ze is dagelijks langsgekomen, zeker in het begin. We leefden van dag-tot-dag. Ondertussen voedde ik terug met tepelhoedjes. Joke luisterde, begreep, gaf mini-tips en zette zeer kleine goals voor morgen. We zeiden samen “We kunnen nog altijd morgen stoppen, maar vandaag gaan we door.” Dit allemaal zonder druk te leggen!
Gezien de wonden maar niet genazen, zijn we uiteindelijk Fucidin® gaan gebruiken. Na iedere voeding was dat aanbrengen van Fucidin® en een vetverband.
Daar kwam ook nog bij dat ik tot op heden 8 borstontstekingen heb gehad: 3 met koorts en 5 met enkel enorme rode plekken op de borst. De eerste keer heb ik antibiotica genomen, maar daarna lukte het om het weg te werken door warmte, massage en veel aanleggen (dat gebeurde toch al).
De wonden zijn geheeld na een zestal weken. Ik kon niet geloven dat ik ooit nog een douche zou nemen zonder pijn!
Combinatie kunstvoeding: Na 6 weken hebben we af-en-toe een extra flesje gegeven met kunstvoeding. Dat was voor mij een enorme opluchting. In eerste instantie dacht ik dat we stilaan zouden overgaan op kunstvoeding, maar van zodra ik de mogelijkheid had, had ik er geen zin meer in! De mogelijkheid alleen luchtte me enorm op, vraag me niet waarom! Ondertussen geven we één flesje kunstvoeding standaard om 18u.
Na een zestal weken zijn we gestopt met voeden op vraag. We lazen vaak ‘moeheid’ voor ‘honger’ en daardoor bleef ik maar voeden. We hebben dan een ritme ingevoerd van om de 3u één uur eten, spelen, slapen. Vanaf dat moment voedde ik nog maar slechts 1 uur en dat om de 3 uur. Dat was een opluchting en vanaf dat moment begonnen we ons kindje beter te begrijpen.
Vanaf 8 weken begon de borstvoedings-‘pret’. Ik hield enkel nog de voordelen over en had geen nadelen meer. Ik vind het héérlijk om mijn zoontje te voeden en daarnaast is het ook nog eens zo gemakkelijk ’s nachts of gewoon als troost in bepaalde situaties. Ik heb tijdens mijn zwangerschapsverlof kennisgemaakt met enorm lieve en deskundige vroedvrouwen, die luisteren, begrijpen en helpen, zonder druk te leggen en niet opgeven, met een engelengeduld, waarvoor ik hen nooit genoeg zal kunnen bedanken!
Karen, mama van Alex
