Het verhaal van mijn moeilijk zwangerschapstraject, met een gedeelte in de coronaperiode. Dit neerschrijven en van me afschrijven was een ideale manier om afgelopen moeilijke, fysieke en emotionele periode te verwerken.
Zwanger worden
Eind 2018 besloten mijn man en ik dat het tijd was om voor een tweede kindje te gaan. Het kon sowieso nog even duren. Wij wisten dat de kans zeer klein was om zwanger te worden, daar onze oudste er pas gekomen is na 5 jaar medische mallemolen (5 ivf-pogingen) en we nog maar 1 pick-up (ivf-poging) over hadden.
In januari 2019 zijn we begonnen met stimulatie en heeft de pick-up plaatsgevonden, deze is niet zo vlotjes verlopen. Ik kreeg een bloeding tijdens de interventie, deze bloeding zou niet makkelijk te stoppen zijn geweest en als resultaat enkele stevige hechtingen. Er ging dus sowieso die maand geen verse terugplaatsing van een embryo plaatsvinden.
Enkele dagen later kregen we toch het goede nieuws. We hadden 8 super kwaliteit embryo’s vanuit deze punctie. Zoveel embryo’s hadden we nog nooit gehad en we zagen onze kansen op een tweede kindje stijgen.
Mijn volgende cyclus (februari 2019) hebben we de eerste terugplaatsing gehad van 2 top embryo’s. Mijn gynaecoloog wou steeds 2 embryo’s terugplaatsen, omdat dit de kansen zou vergroten op innesteling aangezien ik endometriose heb. Deze hebben spijtig genoeg niet gepakt. Idem de volgende cyclus. In mei 2019 deden we dan nog een poging en de data’s kwamen identiek overeen met die van onze oudste dochter, kon dit een teken zijn…? En ja hoor een positieve zwangerschapstest. Maar ook deze keer had het niet mogen zijn. Bij de tweede bloedanalyse was mijn HCG-waarde gedaald en ging het dus om een biochemische zwangerschap.
We vertrokken op vakantie, waar we probeerden de afgelopen maanden te verwerken, te genieten en uit te rusten om er volop tegenaan te gaan voor onze allerlaatste poging van de twee laatste embryo’s.
Laatste kans, laatste 2 embryo’s, laten we zeggen dat we er niet meer in geloofden maar er wel 100% voor gingen. Nieuwe gespecialiseerde accupuncturist, een echte aanrader, fasciatherapie voor de doorbloeding, huisgemaakte kippenbouilonsoep, warme voetjes, wandelen, veel vette vis eten en 1 glas granaatappelsap per dag drinken, noem maar op… Alle dingetjes die we hoorden dat zouden kunnen helpen voor de bevordering van de innesteling hebben we geprobeerd met als visie: baat het niet, dan schaadt het niet.
Ik voelde niets en had de hoop al opgegeven. Ik begon het een plaatsje te geven dat Ayline een enig kind zou blijven. En toch, uit de bloedanalyse bleek dat ik zwanger was, joepiiiieee. Blij, maar toch op onze hoede wachten we de tweede bloedanalyse af, waarop mijn gynaecoloog zei: “het is duidelijk dat je heeeel zwanger bent, kom volgende week maar langs voor echo”. Het gaan er toch geen twee zijn, wat is de kans? En toen, op de echo, zag ik onmiddellijk 2 verschillende vlekjes en iets later ook 2 hartjes kloppen.
De zwangerschap
De zwangerschap verliep in het begin vlotjes, beetje misselijk maar niet veel, geen kwaaltjes en 12 weken echo en NIPT waren goed. Het werd een jongen en een meisje! Enkel onze jongen zijn placenta lag voor de baarmoederhals en rond 20 weken zwangerschap vond de gynaecoloog dat de kindjes wat te klein waren. We maakten ons geen zorgen daar onze dochter op 40 weken geboren is met 2460 gram.
Ik was zeer teleurgesteld dat het sowieso een keizersnede ging zijn. Bij mijn oudste was de bevalling uiteindelijk geëindigd met een spoedkeizersnede en dit heb ik nog steeds niet helemaal verwerkt, omdat het mij echt een gevoel van falen heeft gegeven. Eerst geraak ik niet natuurlijk zwanger, dan verloopt de zwangerschap niet soepel en dan kan ik als vrouw nog niet eens een kind op de natuurlijke wijze ter wereld brengen. Gelukkig ging de borstvoeding wel zeer goed en deed mijn lichaam toch iets waarvoor een vrouw “gemaakt” is.
Op 24w+6, de dag voor ik van thuis uit ging werken tot aan de bevalling, had ik toch veel last van mijn onderrug. Dit bleef de hele dag aanhouden en er zaten ook een paar harde buiken tussen. Het waren geen felle harde buiken, maar genoeg om mij toch een beetje ongerust te maken.
Nadat ik Ayline in bed had gelegd, besloot ik om een bad te nemen, maar het verminderde niet. Ik was een beetje bezorgd aangezien ik op deze termijn bij Ayline een week in het ziekenhuis heb gelegen met weeënremmers en longrijping. Om mijn gemoed te bedaren besloot ik om toch naar materniteit te gaan voor een monitor.
Mijn man zei nog ‘ik ga mee’, waarop ik antwoordde: ‘moet niet, is gewoon voor de zekerheid, blijf maar bij Ayline’.
Eens op de materniteit sloten ze mij aan op de monitor en ik vond dat die er goed uit zag dus stuurde ik een sms’je aan manlief dat het er goed uit zag en ik waarschijnlijk over een uurtje thuis zou zijn. Had ik dat maar niet gedaan… 5 minuten later kwam de voedvrouw binnen en zei onmiddellijk, ‘Er is toch veel activiteit voor deze zwangerschapstermijn’. We wachten tot middernacht tot de wacht begint en dan bellen we je gynaecoloog. Mijn paniek sloeg toe. Niet weer en zeker niet nu met de tweeling. Het besluit werd genomen, Tractocyl® werd opgestart en ik werd dus voor minstens 72 uur opgenomen.
De weeënremmers werkten niet onmiddellijk en het werd erger dus na 3 keer de gynaecoloog uit zijn bed gebeld te hebben, is hij met spoed afgekomen om alles na te gaan. De baarmoederhals was gelukkig niet verkort en ik had ook nog geen bloeding. Opeens begon iedereen mij informatie te geven over vroeggeboorte en prematuurtjes en het overbrengen naar een universitair ziekenhuis. Nogmaals raakte ik in paniek, maar deze keer tot tranen toe en heb dan toch besloten om manlief wakker te bellen en hem alles uit te leggen. Ik heb hem gezegd dat hij toch liever in de ochtend naar het ziekenhuis kwam, op vraag van de gynaecoloog en niet naar zijn werk om alle opties te bespreken. De achtbaan van emoties en moeilijke periode was begonnen…
De tranen bleven maar lopen en gelukkig had ik echt super vroedvrouwen. Ze namen de tijd om mij gerust te stellen, mij uitleg te geven en aan de pediater te vragen om mij informatie te geven over hun kansen indien ze nu geboren zouden worden.
Spijtig genoeg was dit niet zo een super idee geweest, want het was een assistente en die was een beetje bot: de kansen mevrouw zijn: 50/50 dat ze leven en van de 50% die het na de geboorte haalt, sterft er uiteindelijk nog 30% en van die 30% zijn er 20% met problemen en blijvende letsels en 10% dat er kerngezond uitkomen. De vraag is steeds of het de moeite is bij de geboorte om ze in leven te houden… SLIK… Dit had ik nu eens niet verwacht als antwoord. Ik had het iets minder cru verwacht en had gehoopt meer opties en voorbereiding te krijgen op het gebeuren.
Daarna ben ik, letterlijk, ingestort en daar zat ik alleen op mijn kamer tussen 4 muren al huilend als een klein kind. Ik heb er samen met de vroedvrouw over gesproken en gewoon beslist dat het enige dat ik in mijn hoofd onthoud van dat gesprek was: ‘ze mogen niet geboren worden en ze zullen dit ook niet’. Ik ga er ALLES aan doen dat ze tenminste de 30, liefst 35 weken halen, want op 35 weken kon ik ook in het regionaal ziekenhuis bevallen als hun gewichtjes goed waren en ik wou zo graag bevallen bij mijn eigen dokter en gekende vroedvrouwen.
Elke nacht had ik ergere weeën dan overdag, ook met de Tractocyl®, hotpack en medicatie bleef dit. Die medicatie was ook een probleem, want die hielp, maar de medicatie was uit stok in alle ziekenhuizen in België en Europa en zelfs bij de apothekers. En hup nog een stress erbij alsof het al niet moeilijk genoeg was… Ik weet niet hoeveel apothekers een vriendin en ik hebben afgebeld om zelf de medicatie te kunnen bemachtigen en elke pil die er in het ziekenhuis aanwezig was, was gereserveerd voor mij. Want na 2 kuren Tractocyl® moest het lukken met de medicatie of de kindjes gingen niet lang meer in de buik blijven. Gelukkig hadden de weeën geen effect op mijn baarmoederhals, maar met de placenta previa kon er elk moment een bloeding komen. Uiteindelijk vonden we bij 2 apotheken de 2 laatste dozen.
Twee weken lag ik daar en ook al gingen de weeën niet helemaal weg, ik leerde mijn lichaam kennen en wist wanneer ik welke medicatie kon gebruiken om de weeën onder controle te houden. In die twee weken heb ik het persoonlijk emotioneel moeilijker gehad dan fysiek, waarschijnlijk ook door de vermoeidheid en de pijn, maar ik was bijna de hele tijd alleen. En ik miste mijn dochter zo erg, nog nooit was ik zo lang weg van haar. Gelukkig bestaat er Facetime en konden we samen een boekje lezen en zingen en zelfs toen ze in bad ging, wou ze mij erbij. Mijn man werkte en kwam zoveel mogelijk langs, maar het lukt niet elke dag omdat de afstanden te ver waren tussen werk-school-ziekenhuis-thuis. En de dochter was te moe.
Behalve 2 vrienden kwam er ook niemand langs, iedereen had het druk met hun eigen leven of konden/wilden gewoon niet zo ver rijden. Gelukkig was het kalm op de materniteit en werd ik in de watten gelegd. Ik mocht in het verloskwartier in een warm badje waar ik zelfs mijn playlist mocht kiezen en echt met een boekje en muziek tot rust kon komen.
Ik heb mij persoonlijk nog nooit zo alleen gevoeld als tijdens deze zwangerschap. Alsof van zodra je zwanger bent van een 2de/3dekindje, iedereen je laat zitten en niemand meer in de buurt is of zelfs vraagt hoe het gaat of je uitnodigt (voor de corona periode natuurlijk).
Na 14 dagen mocht ik met alle medicatie met een bang hartje naar huis op voorwaarde dat ik beloofde dat ik het echt kalm aan ging doen en hulp ging krijgen thuis. Er werd dus geregeld dat mijn man mijn dochter elke ochtend naar school bracht en de grootouders haar ’s avonds gingen afhalen en bij mij afzetten. Gelukkig was onze dochter zo moe ’s avonds dat ze graag met mama op de bank bleef liggen knuffelen. Maar wat zijn de dagen lang als je zo alleen bent, thuis tussen 4 muren, zonder bezoek en alles klaar zetten voor de komst van de tweeling was ook niet mogelijk.
Gelukkig had ik een vriendin die een jaar voordien bevallen was van een tweeling en mij per telefoon gerust kon stellen en mij probeerde te doen relativiseren dat ik nog genoeg tijd had, vooral als ze op neonatologie zouden moeten liggen… Ook dit is in het water gevallen, want toen ze op neonatologie lagen ging de lockdown van start en waren alle winkels dicht en dus toen ze naar huis mochten hadden we enkel een park en geen bedden en een paar prematuurkleertjes van die ene vriendin.
Tijdens die periode dat ik thuis lag, voelde ik mij zo schuldig ten opzichte van mijn dochter, omdat we echt niets samen konden doen en dat haar verjaardag zelf (12/02) amper gevierd werd. Feestje werd afgelast en ik heb gelukkig nog 2 dagen ervoor een maya taartje besteld zodat ze toch kaarsjes kon uitblazen op een taart met haar idool erop.
Op 20 februari (31w+1) werd ik wakker in het midden van de nacht met een hevige bloeding die niet stopte, ik ben onmiddellijk plat in mijn bed gaan liggen en heb mijn man wakker gemaakt om een ziekenwagen te bellen zoals mijn vroedvrouw ook had aangeraden: “blijven liggen en ziekenhuis bellen, niet proberen zelf naar daar te rijden”. Dit advies is denk ik de reden dat ik tamelijk “kalm” ben gebleven en mijn man duidelijke richtlijnen heb kunnen geven van wat waar lag en wat mee moest en dat hij zijn ouders ook moest bellen om op de dochter te komen letten.
Eens de ziekenwagen en de MUG ter plaatse waren, zei ik dat ik naar een universitair ziekenhuis in de buurt wou, omdat ik daar 2 dagen later een afspraak had bij de specialist in risicozwangerschappen. Dit werd echter geweigerd omdat ik te veel bloed verloor en het risico te groot was voor ons alle drie. Ik werd naar een universitair ziekenhuis dichterbij gebracht. Een ziekenhuis dat onbekend was voor ons en we totaal niet wisten bij wie en waar we terecht gingen komen. In de ziekenwagen was mijn kalmte dan ook compleet voorbij en ben ik mij de ergste scenario’s gaan inbeelden. Gelukkig is het bloeden gestopt, maar de weeën werden erger en erger en ik werd opgenomen met weeënremmers en een 2de keer longrijping. Ik moest verwachten dat de tweeling die dag of max 3 dagen later zou geboren worden.
Toch heb ik nog in totaal 2 maal weeënremmers gekregen dus op de hele zwangerschap 4 maal. Telkens de stress en de pijn. Bij elke monitor (3 tot 4 maal per dag) hopen dat de weeën niet erger waren. Ik kreeg ook nog 2 maal ’s nachts bloedingen.
Tijdens de ziekenhuisperiode stond mijn man thuis er alleen voor, huishoudelijke taken, boodschappen en de actieve dingen met de dochter, dit gecombineerd met zijn nieuwe job was zeker niet simpel. Gelukkig bestond er de Collect&Go zodat ik de boodschappen deed vanuit mijn bed en hij enkel moest gaan afhalen en dat ik toch iets kon doen. En wat is het moeilijk om een huishoudhulp te vinden. Drie weken hebben we verschillende diensten gecontacteerd en eens we er een hadden mocht deze na twee weken niet meer komen door corona…
Spijtig genoeg moet ik zeggen dat je bij zo’n ziekenhuisopnames merkt dat de vrienden en familie rondom niet altijd even bereid zijn om te helpen of klaarstaan en ook niet begrijpen dat ik in het ziekenhuis of met bedrust niet evenveel kan klaarstaan voor de anderen zoals ik normaal gezien doe. Zoals men zegt, je merkt in de moeilijke periodes van je leven wie je echte vrienden en familie zijn en op wie je kan rekenen.
Ik hield vol en elke dag was een gewonnen dag, ik zag de 35 weken dichter en dichter komen en alle vroedvrouwen wisten dat dit mijn doel was tot op dag 32+6 de professor binnen kwam en vond dat het genoeg was en dat ze de keizersnede over 2 dagen gingen inplannen. Gelukkig legde hij mij zijn beslissing goed uit en begreep ik hem, tijdens de keizersnede werd de reden van zijn beslissing bevestigd. Hij vond dat ik te moe werd, dat de kindjes niet meer genoeg bijkwamen en dat de weeën en bloedingen erger werden. De geboorte ging sowieso vroeger zijn en de opties waren:
1) Te veel weeën waardoor de bevalling op gang ging komen en dus spoedkeizersnede door de placenta previa nodig was.
2) De kindjes zouden de weeën niet meer aankunnen en een spoedkeizersnede om hun uit de nood te halen noodzakelijk was.
3) De placenta zou het begeven en de bloedingen zouden niet meer stoppen waardoor er een spoedkeizersnede nodig was om onze drie levens te redden.
4) Geplande keizersnede, met inderdaad zeer kleine baby’tjes, maar gezonde baby’tjes en minder stress.
Optie 4 is het dus geworden…
De volgende 2 dagen ging ik zoveel mogelijk informatie krijgen, maar doordat de corona maatregelen in gang werden gezet, was het zeer druk in het ziekenhuis en was de onzekerheid al dagen te voelen bij de vroedvrouwen. Masker, geen masker, bezoek geen bezoek…
Op NICU was het druk en ik en mijn man wilden persé de dienst zien voor ik ging bevallen om te weten waaraan ik mij moest aan verwachten. Ik begon ook duidelijk te maken dat ik er op stond borstvoeding te geven ook al waren het er 2. Ik wilde onmiddellijk kolven na de geboorte en mijn kinderen zo snel mogelijk zien.
De namiddag voor de geboorte kwam een vroedvrouw van de NICU langs om de afdeling te gaan bezoeken, mijn man was er toen niet, maar mijn beste vriend wel. Hij mocht mee om mij te steunen en ik had hem gebriefd over de vragen die ik had zodat als ik iets vergat hij de vragen kon overnemen. Gelukkig dat ik aangedrongen had om de afdeling te bezoeken, want al die machines en mini baby’tjes doen je toch wel iets, laat staan als je opeens je eigen kind aan zo’n machine ziet liggen… De tranen vloeiden en de angst werd groter. Mijn beste vriend moest ook een paar keer slikken en vroeg onmiddellijk of mijn man deze avond toch niet mocht langskomen omdat die zich toch moest kunnen voorbereiden op dit.
Ook op deze dienst maakte ik duidelijk dat ik borstvoeding wou geven, koste wat kost. Omdat dit zeer belangrijk is voor de gezondheid van de baby’s, de immuniteit en ook voor mij omdat dit bij deze zwangerschap ook het enige is dat mijn lichaam hopelijk alleen kon doen zonder hulp van de geneeskunde.
Op donderdag 5 maart 2020 werden Amaury en Alyssia geboren om 13h46 en 13h47. Iedereen stond klaar, gynaecoloog, vroedvrouwen, anesthesist, studentes, 2 pediaters en 4 verpleegkundigen van NICU.
Alles verliep zonder stress, ik kon zelf de kindjes aanraken en eens onderzocht en in de couveuse zijn ze nogmaals met de couveuse naar mij gekomen in het operatiekwartier, de angst was er door de machines, maar de tranen van geluk ook vooral dat Amaury ook onmiddellijk huilde en dus wisten we dat hij zelfstandig ademde. Alyssia had wat hulp nodig om te starten, maar ging zeer snel zelf ademen.
De tijd op recovery leek zoooooo lang, ik wou gewoon naar mijn kamer om zo snel mogelijk naar mijn kinderen te kunnen en dacht ook non stop aan dat ik niet moest vergeten een kolf te eisen al was ik moe en had ik pijn. Ik wou en ik ging vanaf die dag om de 3 uur kolven om dit te doen lukken en het beste aan de kindjes te kunnen geven.
NICU
Op NICU waren de verpleegkundigen en dokters allemaal stuk voor stuk schatten en zo begripvol en behulpzaam. Ze begrepen de angst, de onzekerheid en de achtbaan van emoties. Ook het ongeduld.
De borstvoeding ging de eerste 2 dagen zeer moeizaam waardoor ik in paniek geraakte en besloten had om mijn wekker om de 2,5 uur te zetten en goed te stimuleren. Daarna verliep de borstvoeding een beetje te goed, want ik had per dag ongeveer 2 liter met enkel 10 minuten kolven per kolfbeurt.
Dag 2 van hun leven kwam het verdict van de regering: Geen bezoek meer, enkel de partner mag langskomen en ook kinderen zijn niet welkom. Ik dacht dat ik gek zou worden. Mijn dochter mag haar broer en zus niet eens ontmoeten en ik lig hier nog zonder mijn dochter te kunnen zien. Mijn tweeling lag een verdieping lager en daar kon ik ook niet alleen naartoe gezien de keizersnede en de helse hoofdpijn door de rachi anesthesie. Gelukkig waren we niet verwittigd en was Ayline al in het ziekenhuis toen de beslissing van de regering al genomen was. Ze heeft haar zus en broer 2 minuten mogen zien.
Ik moest nog een week blijven tot de hoofdpijn beter was en ging op 12 maart 2020 met lege handen naar huis. Vanaf die dag vertrok ik elke dag om 8u15 en kwam ik rond 16u30-17u00 terug thuis om dan voor de dochter te zorgen (die niet meer naar school mocht door corona). Mijn man ging dan ’s avonds na het eten naar het ziekenhuis. Overdag werkte hij van thuis terwijl Ayline alleen in de woonkamer speelde en televisie keek. We voelden ons zo’n slechte ouders, maar hadden geen andere optie, want babysitters mochten niet, grootouders mochten ook niet ingeschakeld worden, opvang op school durfden we niet omdat we bang waren voor besmetting. De eerste week thuis kreeg ik een borstontsteking van het kolven, ik had een enorme productie en omdat ik veel bezig was in het ziekenhuis kolfde ik onregelmatig en had ik ook wonden opgelopen, door de kolf zelf, die maar niet wilden genezen. Ik kreeg koorts en dus wilden ze in het ziekenhuis eerst bevestiging dat het een borstontsteking was en geen symptomen van covid-19, anders mocht ik niet meer bij mijn kinderen...
Drie maal per dag namen we thuis onze temperatuur, we sloten iedereen buiten en zelfs winkelen deden we op afstand, we wilden dat vieze virus niet krijgen.
Door corona, mocht maar één ouder per keer bij de kindjes en ook al hadden we 2 kinderen op neonatologie, toch mocht er maar één ouder tegelijkertijd langsgaan. We hebben onze kinderen de eerste 6 weken dus nooit samen kunnen verzorgen of bewonderen. Noch de baby’s en ook de grote niet, omdat we afwisselden in het ziekenhuis en thuis waren. Het voelde alsof we er gewoon helemaal alleen voor stonden en zelfs als koppel niet bestonden.
Eindelijk met z’n 5 thuis
Na 6 weken mochten Amaury en Alyssia naar huis. We waren zeer onzeker, want Amaury deed het zeer goed, maar Alyssia kon nog niet echt van de borst drinken. Dit was te vermoeiend en ze moest met een monitor naar huis omdat haar hartslag soms nog veel te traag ging en haar ademhaling ook soms onregelmatig was.
De tweede dag kwam onze vroedvrouw langs en alles ging goed. Beetje bij beetje begon Alyssia ook van de borst te drinken en de vroedvrouw leerde mij ook hoe ik ze beiden samen kon aanleggen aan de borst.
Corona was wel goed omdat er geen stress van bezoek of afspraken was, maar anderzijds had ik de indruk dat ik in lockdown zat sinds januari en begon ik echt door te draaien. Alles was tot in de puntjes geregeld met school, de grootouders en kraamzorg voor na de geboorte en alles was in het water gevallen.
Gelukkig kon kraamzorg uiteindelijk wel nog komen wat mij toch een beetje ademruimte gaf om twee keer per week op mijn gemak een douche te kunnen nemen of te ontbijten of te slapen. Want 24/24 met 3 kinderen in huis terwijl de papa van thuis werkt is echt niet makkelijk, laten we zeggen een echte hel.
Ze zijn nu 9 weken thuis en het blijft moeilijk, de reflux, de korte nachten, de moeilijke dagen met de 3 kinderen en vooral de social distancing. Ik heb het er heel moeilijk mee en heb tot nu toe niet echt kunnen profiteren van de tweeling omdat ik er gewoon de tijd en energie niet voor heb. Sinds 1 week kan de grote zus weer naar school en voel ik weer een beetje ademruimte. Ik neem deze tijd om te proberen te genieten en iets te doen enkel met de tweeling.
Het was een moeilijke beslissing om Ayline naar school te sturen, omdat dit door onze pediater werd afgeraden voor de immuniteit van de Amaury & Alyssia, maar voor mijn mentale gezondheid en die van mijn dochter hebben mijn man en ik, samen met mijn psycholoog en huisdokter, besloten om haar toch naar school te sturen. Sindsdien voel ik mij mentaal al wat sterker en ben ik ook minder boos, agressief en emotioneel.
Ze zijn nu al 3 maanden oud en aangezien we pas in september een plaats hebben in de opvang hebben we ook besloten dat ik thuis blijf tot dan. Werken zou toch emotioneel en organisatorisch niet lukken met alle dokter afspraken van de kinderen en de grote vakantie dat er aan komt.
Zwanger en bevalling in corona-tijd
Het moeilijkste aan deze zwangerschap was de onzekerheid, de eenzaamheid, het machteloos voelen en natuurlijk de pijn. Maar men zegt steeds dat je je aan iets moet vasthouden om er doorheen te geraken. Mijn vasthou punten verdwenen door corona.
Eerst was het na hun geboorte. We wilden samen genieten en alles regelen. De kamer inrichten, kleren kopen en mensen zien. Dit kon allemaal niet.
Of weer wat mensen zien en kunnen genieten en misschien nog iets alleen doen, op restaurant gaan ofzo, voor ze weer naar huis komen, neen toch niet, alles is gesloten.
De babyborrel op 21 juni hebben we ook moeten afzeggen en de vakantie die gepland stond in juni waar we al een heel jaar naartoe leefden samen met de hele familie werd ook geannuleerd.
Na een geboorte wil je rust, maar je wilt toch ook trots je kinderen laten zien en je wil dat de mensen ze ontmoeten, maar dit is ons ontnomen door corona. Corona heeft vrijheid ontnomen, zekerheid, maar vooral ook gezelligheid en het creëren van leuke herinneringen samen met familie en vrienden.
Ik hoop dat de volgende maanden toch beter gaan en dat de familie en vrienden onze wondertjes toch zullen ontmoeten voor ze kruipen of 1 jaar worden en dat we weer gezellig met ons 5 kunnen genieten buiten onze 4 muren en 4 hagen in de tuin zonder dat je echt op alles moet letten, te voorzichtig moet zijn en op je hoede moet zijn.
Voor alle zwangere vrouwen en kersverse moeders in deze corona-periode kan ik alleen zeggen dat ze super sterk zijn en dat ze boos en egoïstisch mogen zijn. Dat ze zich niet mogen schuldig voelen dat ze niet kunnen genieten zoals het hoort. Het is een moeilijke periode voor iedereen, maar nog moeilijker als dit de mooiste periode van je leven moet zijn dat je met iedereen wilt delen en je er alleen voor staat vol onzekerheden en zonder steun.
Wat persoonlijk ook moeilijk te verwerken is voor mij, is dat ik geen mooie herinnering heb kunnen vastzetten op foto, als hobbyfotograaf had ik zoveel ideeën en zoveel voorbereid, maar behalve enkele foto’s in het ziekenhuis (niet echt flatterende omgeving) en dan pas op 8 weken leeftijd foto’s van de tweeling is alles in het water gevallen.
Het opbouwen van een emotionele band samen met de papa en alleen is ook veel moeilijker door de omstandigheden waarop ze geboren zijn. Maar sinds ze thuis zijn proberen we zoveel mogelijk leuke herinneringen te creëren op foto, video, maar ook gewoon in ons geheugen.
Proberen te genieten van elk moment is de boodschap, ook al is dit niet altijd even makkelijk ook voor mij niet.
Dank
Dank u aan de dokter om onze droom om papa en mama te worden waargemaakt te hebben en steeds klaar stond voor ons en nooit de hoop te hebben opgegeven. Dank u aan ziekenhuis dienst CRG.
Dank u aan de vroedvrouwen van het ziekenhuis voor de steun, het luisterend oor en de goede zorgen alsook aan de vroedvrouwen en dokter in de neonatologie voor de goede zorgen voor Amaury & Alyssia en de steun. En natuurlijk alle anderen die geholpen hebben.
Speciale dank u aan mijn vroedvrouw aan huis, Joke, voor de steun, informatie en hulp zodat ik het heb volgehouden en dat de borstvoeding goed verloopt en ik het beste kan geven, zodat ze groot en sterk kunnen worden.
Maar vooral dank u aan mijn man dat hij alles heeft kunnen rechthouden en aan de vrienden en familie die er waren voor ons.
